با خودم گفتم وقتی برای ورود به حرم های مطهر اذن دخول خوانده می شود برای ورد به حریم گفتگو با خداوند متعال یعنی نماز هم خوب است اذن دخول برای خود بگذارم.
شرط اذن دخول حرم های مطهر انقلاب درونی و اشک است.
حضرت آیت‌ا... بهجت می‌فرمایند: زیارت شما قلبی باشد. در موقع ورود اذن دخول بخواهید، اگر حال داشتید به حرم بروید. هنگامی که از حضرت رضا(ع) اذن دخول می‌طلبید و می‌گویید: «أدخل یا حجه‌ا...: ای حجت خدا، آیا وارد شوم؟» به قلب‌تان مراجعه کنید و ببینید آیا تحولی در آن به‌وجود آمده و تغییر یافته است یا نه؟ اگر تغییر حال در شما بود، حضرت علیه‌السلام به شما اجازه داده است. اذن دخول حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام گریه است، اگر اشک آمد امام حسین(ع) اذن دخول داده‌اند و وارد شوید.اگر حال داشتید به حرم وارد شوید. اگر هیچ تغییری در دل شما به‌وجود نیامد و دیدید حال‌تان مساعد نیست، بهتر است به کار مستحبی دیگری بپردازید. سه روز روزه بگیرید و غسل کنید و بعد به حرم بروید و دوباره از حضرت اجازه ورود بخواهید.طبق تاکید این مرجع تقلید بزرگوار، زیارت امام رضا(ع) از زیارت امام حسین(ع) بالاتر است. ایشان درباره چرایی این برتری این‌گونه توضیح می‌کند: بسیاری از مسلمانان به زیارت امام حسین(ع) می‌روند، ولی فقط شیعیان اثنی‌عشری به زیارت حضرت امام رضا(ع) می‌آیند.
اما اذن دخول نماز. قبل از ورود به نماز با خود بگویم ایا من لیاقت گفتگو با خداوند را دارم؟
چقدر خوب که به من اجازه دادی نماز بخوانم. بهتر از این مگر چیزی هست؟
خداوند اجازه داده نماز بخوانم و با او حرف بزنم.
پس اذان و اقامه خودش اذن دخول است شاید. اما نظر شخصی من این است اذن دخول را در این جملات قبل از نماز، که مستحب است بخوانیم جای دهیم برای خودمان. نظر شخصی یعنی نظر من است نظر اسلام یا نظر علما شاید نباشد.
اما نماز این طور است که اگر حال نداشتیم به وقتی دیگر که حال داریم و حضور قلب داریم بخوانیم، اما این حربه دست شیطان نشود که ما را از نماز اول وقت باز دارد
امام صادق علیه السلام:
إِنَّ فَضْلَ الْوَقْتِ الْأَوَّلِ عَلَى الْآخِرِ کَفَضْلِ الْآخِرَةِ عَلَى الدُّنْیَا.(7)
برتری نماز اول وقت نسبت به آخر وقت، مانند برتری آخرت است نسبت به دنیا.کافی، ج 3، ص 274.
و اما نماز در هر حال واجب است، یعنی اگر خدای ناکرده شراب خوردیم تا چهل روز نمازمان قبول نیست. اما با اینکه قبول نیست باز باید بخوانیم.
اینها را گفتم که برداشت اشتباه از اذن دخول نماز برایمان پیش نیاید.
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که امام على علیه‌السلام به اصحابش مى‌فرمود: هر که اقامه نماز را بگوید و قبل از گفتن تکبیر این دعا را بخواند :
یَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاکَ الْمُسِیءُ وَ قَدْ أَمَرْتَ الْمُحْسِنَ أَنْ یَتَجَاوَزَ عَنِ الْمُسِیءِ وَ أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ أَنَا الْمُسِیءُ فَبِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَجَاوَزْ عَنْ قَبِیحِ مَا تَعْلَمُ مِنِّی .
اى نیکوکار! بدکار نزد تو آمده و به نیکوکار امر فرمودى که از گناهکار درگذرد و تو نیکوکارى و من بدکارم.پس به حق محمّد و خاندانش بر محمّد و خاندانش درود فرست و از کار زشتم که از آن آگاهى، درگذر.
خداوند مى‌فرماید: اى فرشتگانم! شاهد باشید که از او درگذشتم و افرادى را که حقوقى از آنان به گردن اوست، راضى ساختم.
فلاح السائل:ص۱۵۵.
قالَ الامامُ المُجتَبى علیه السلام : «اِلهى ضَیْفُکَ بِبابِکَ یا مُحْسِنُ قَدْ أَتاکَ المُسِى ء، فَتَجاوَزْ عَنْ قَبیحِ ما عِنْدی بَجَمیلِ ما عِنْدَکَ یاکَریمُ.» [بحارالانوار، ج43، ص339؛ جلاءالعیون، ج1، ص321.]
امام مجتبى علیه السلام به هنگام ورود به مسجد، سر را به طرف آسمان بلند مى کرد و مى فرمود: «پروردگارا مهمان تو، جلو در خانه ات ایستاده است. اى نیکوکار، بنده تباه کار و بدرفتار به درگاهت شتافته، از زشتیهایى که مرتکب شده به خاطر زیبایی هایى که در نزد تواست، درگذر وببخش، اى بخشنده کریم.»
خب حدیث بالا را قبل از مسجد محل بگیم شاید بشه قبل از مسجد بیت هم گفت. مسجد بیت یعنی ان قسمتی از خانه که همیشه نماز می خوانیم.
یعنی جملات بالا را با حالت اشک بگوییم به عنوان اذن دخول نماز. من دارم نماز می خوانم خیلی عجیب است من گنهکار و خداوند معشوق. خداوندی که فطر السموات و الارض است.
إِنِّی وَجَّهۡتُ وَجۡهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ حَنِیفࣰاۖ وَمَآ أَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُشۡرِکِینَ
من روى خود را به سوى کسى کردم که آسمانها و زمین را آفریده؛ من در ایمان خود خالصم؛ و از مشرکان نیستم! ۷۹ انعام
حالا ابتدای مناجات سیزده خمس عشر را ببینیم:
إِلٰهِى لَوْلَا الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِکَ لَنَزَّهْتُکَ مِنْ ذِکْرِى إِیَّاکَ عَلَىٰ أَنَّ ذِکْرِى لَکَ بِقَدْرِى لَابِقَدْرِکَ، وَمَا عَسَىٰ أَنْ یَبْلُغَ مِقْدارِى حَتَّىٰ أُجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْدِیسِکَ، وَمِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنا جَرَیَانُ ذِکْرِکَ عَلَىٰ أَلْسِنَتِنا، وَ إِذْنُکَ لَنا بِدُعائِکَ وَتَنْزِیهِکَ وَتَسْبِیحِکَ .معبودم، اگر پذیرش فرمانت بر من واجب نبود هر آینه پاک نگاه می‌داشتمت از اینکه ذکر تو گویم، چه ذکر من از تو به‌اندازه کاستی من است نه برازنده کمال تو، شأن و اندازه من چقدر می‌تواند بالا رود تا ظرف تقدیس تو قرار گیرم؟ از بزرگ‌ترین نعمت‌ها بر ما جاری شدن ذکر تو بر زبان ماست و اجازه‌ات به ماست که تو را بخوانیم و تنزیه و تسبیح کنیم،
اما حدیثی که به این مطلب کمک می کند شاید حدیث زیر باشد:
رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله : صَلِّ صَلاةَ مُوَدِّعٍ؛ فإنّ فیها الوُصلَةَ و القُربى .[بحار الأنوار : 78/200/28 .]
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : چنان نمازى بخوان که گویى آخرین نماز عمر توست ؛ زیرا چنین نمازى موجب رسیدن و نزدیک شدن به خداست .
ان شاء الله جوری نوشته باشم که بدعت نباشد. اذن دخول نماز نداریم. انچه داریم ایجاد حس توجه خاص و حضور قلب قبل از شروع نماز است.
